عدم پیشرفت در افراد خودشیفته

خودشیفتگی و خودپسندی در صورتی که دارای آثار آسیب زا به روابط بین فردی بوده و هیجانات کنترل نشده را دربرگیرد، به عنوان اختلالی از اختلالات شخصیت شناخته می شود. این بدین معناست که فرد خودشیفته می بایست مراحل درمان و اصلاح افکار و رفتار را طی کند و یا حداقل با آگاهی از هیجانات خود، در طول زندگی مراقب آثار مخرب شخصیت خود باشد. همانند فردی که به طور مادرزاد دچار حساسیت فصلی است و به خودمراقبتی همیشگی و دایمی نیازمند است. 

چگونه در سوگ از بی احساسی بهره می بریم

«بی احساسی» را می توان از واکنش های دفاعی برشمرد. واکنشی که در برخی مواقع و برای دفاع از آسیب پذیری و جلوگیری از هجوم احساس های ناخوشایندی مانند اضطراب، درماندگی، بی ارزشی، احساس گناه و... استفاده می شود. نمونه بارز این تجربه درونی را می توان در میان افرادی که عزیزی را از دست داده اند و سوگوار هستند یافت. امّا چگونه چنین چیزی ممکن است؟