عدم پیشرفت در افراد خودشیفته

خودشیفتگی و خودپسندی در صورتی که دارای آثار آسیب زا به روابط بین فردی بوده و هیجانات کنترل نشده را دربرگیرد، به عنوان اختلالی از اختلالات شخصیت شناخته می شود. این بدین معناست که فرد خودشیفته می بایست مراحل درمان و اصلاح افکار و رفتار را طی کند و یا حداقل با آگاهی از هیجانات خود، در طول زندگی مراقب آثار مخرب شخصیت خود باشد. همانند فردی که به طور مادرزاد دچار حساسیت فصلی است و به خودمراقبتی همیشگی و دایمی نیازمند است. 
یکی از عوارض خودشیفتگی کنترل نشده این است که رفتار و افکار مانع از پیشرفت و موفقیت های روابط بین فردی سازنده همراه با احساس های خوشایند می شود. در روابط زناشویی، افزایش محبت و مودت یکی از اهداف رشد و بالندگی به حساب می آید. رشدی که در تمام شئون زندگی به طور مستقیم و غیرمستقیم اثرگذار است. لیکن خودپسندی مانع رشد عاطفی است و باعث ضربه به ارتباط عاطفی شده و از هرگونه فزونی و ازیاد آثار عاطفه مانند گذشت، رأفت، محبت و مهربانی جلوگیری می کند. 
امیر مومنان علی علیه السلام به این نکته اشاره کرده و می فرمایند: «اَلْإِعْجَابُ یَمْنَعُ اَلاِزْدِیَادَ؛ خود پسندى مانع فزونى است» (نهج البلاغه، حکمت ۱۶۷). مانعیت خودبزرگ بینی در فزونی را می توان در حیطه های مختلف زندگی بررسی کرد، اما اثر تخریبی آن در روابط بین فردی به خصوص در روابط زناشویی و فرزندپروری که نیاز به عاطفه ورزی حداکثری است، بیش از آثار سوء آن ملموس است. 
برای توسعه روابط عاطفی افرادی که دارای صفات شخصیت خودشیفته می باشند توصیه می شود که در شناخت و درک احساسات و عواطف اطرافیان توجه زیادی داشته باشند و برای تشخیص درستی درک خود، عواطف را با اطرافیان درمیان بگذارند. 
توجه به این نکته ضروری است که افراد خودشیفته، به ادراکات خود اصالت می دهند و ادراکات دیگران را مغایر با خود دانسته و اشتباه تلقی می کنند. از همین روی احتمال خطا را برای خود ناچیز می دانند و عواطف دیگران را آن طور می بینند که خود دوست دارند نه آن چنان که واقعیت دارد.