عوامل پیری زودرس یک رابطه زناشویی

زندگی زناشویی زمانی دارای طراوت است و موجب رشد و شادابی می شود که مرد و زن بتوانند زندگی رابطه زناشویی خود را جوان نگاه دارند. منظور از جوانی رابطه آن است که همسران تلاش کنند که زندگی زناشویی خود را از عوامل فرسایشی و پیر شدن زودرس رابطه جلوگیری کنند. عوامل بسیاری در پیری زودرس رابطه تأثیرگذار است. از آن عوامل میتوان به غصه خوردن، غمگینی و افسردگی اشاره کرد.
امیرالمؤمنین علی علیه السلام اندوه خوردن و غمگساری را از عوامل پیری کیفی و کمی عمر برمیشمارند و میفرمایند: «اَلْهَمُّ نِصْفُ اَلْهَرَمِ، اندوه خوردن، نیمى از پیرى است».(نهج البلاغه حکمت 143) 
عمر با کیفیت نسبت به عمری که به زندگی زناشویی تعلق پیدا میکند، عمری است که دارای شاخصه های رشد و تعامل سازنده باشد مانند محبت، درک متقابل، رشد تعاملی، رابطه بهینه بین فردی، گذشت، احترام و.... از سوی دیگر زمانی عمر  زناشویی دچار افت کیفی می شود که عوامل آسیب زا وارد زندگی زناشویی گردد. یکی از مهمترین عامل در طراوت زدایی عمر کیفی، ورود غم، غصه و اندوه در کالبد رابطه بین همسران است.
به ۱۲ عامل از عوامل غمزا در رابطه زناشویی اشاره میکنم:
۱- در خود نسبت به زندگی با همسر خود، احساس ناامیدی راه دهیم. این احساس زمانی به و جود می آید که زندگی زناشویی را موفق ندانیم و دچار یأس از خوشبختی شویم.
۲- احساسات عاطفی همسر خود را به درستی درک نکنیم.
۳- در مقابل احساسات همسر خود واکنش احساسی مناسبی نداشته باشیم.
۴- در مهرورزی کوتاهی کنیم و رابطه عاشقانه با همسر خود برقرار نکنیم.
۵- به همسر خود دروغ بگوییم.
۶- به همسر خود خیانت کنیم.
۷- از همسر خود بترسیم و یا ترس را در وجود او بیاندازیم.
۸- نیاز جنسی همسر خود را تأمین نکنیم.
۹- از انجام فعالیت های مشترک و لذت بخش جلوگیری کنیم.
۱٠- به علائق همسر خود احترام نگذاریم و او را از انجام کارهای لذت بخش محروم کنیم.
۱۱- رابطه مناسب با خانواده پدری همسر خود نداشته باشیم و یا آنها را محترم ندانیم.

۱۲- همسر خود را مورد سرزنش های مکرر قرار دهیم و توجهی به صفات مثبت او نداشته باشیم.