حواسمان به مدل «گرسنگی جلب توجه» باشد

نیاز به «دیده شدن» یکی از نیازهای اولیه و ذاتی هر انسانی است. نیازی که منجر به نداهای ذهنی «من را ببینید» می شود. این نیاز از زمان تولد با انسان همراه است و به دلیل وراثت و نوع تربیت خانوادگی و اجتماعی دچار ضعف و شدت در افراد می گردد که در نهایت تفاوت رفتاری افراد بر اساس فشار این نیاز در بزرگسالی بروز متفاوتی خواهد داشت. در بزرگسالی بر اساس شدت این نیاز، فرد دارای شخصیت نمایشی می شود و در حالت افراطی به اختلال نمایشی مبتلا می گردد. ممکن است در فردی دیگر به صورت حداقلی، شخصیت اجتنابی و یا اختلال اجتنابی ملاحظه می شود.

تفاوت خودرأیی و خودتصمیم گیری

از مهارت های بسیار مهم و ضروری برای هر فردی، مهارت «تصمیم گیری» است. این مهارت بیان میکند که در مواجهه با مسائل زندگی لازم است که جوانب موضوع سنجیده شده و راه های موجود و احتمالی بررسی و سپس با بررسی و وزن دهی به سود و زیان هر یک از راه ها، با جرأت و شجاعت، تصمیم لازم گرفته شود. مهارت تصمیم گیری با مهارتهای دیگر مانند حل مسئله، جرأت ورزی، مقابله با استرس حاصله و مشورت گیری ارتباط دارد. فرد تصمیم گیر با افراد مشورت می کند و سنجش صحیح، خود تصمیم نهایی را می گیرد. همچنین مهارت تصمیم گیری در افزایش اعتماد به نفس نقش اساسی را بازی می کند. 

عدم پیشرفت در افراد خودشیفته

خودشیفتگی و خودپسندی در صورتی که دارای آثار آسیب زا به روابط بین فردی بوده و هیجانات کنترل نشده را دربرگیرد، به عنوان اختلالی از اختلالات شخصیت شناخته می شود. این بدین معناست که فرد خودشیفته می بایست مراحل درمان و اصلاح افکار و رفتار را طی کند و یا حداقل با آگاهی از هیجانات خود، در طول زندگی مراقب آثار مخرب شخصیت خود باشد. همانند فردی که به طور مادرزاد دچار حساسیت فصلی است و به خودمراقبتی همیشگی و دایمی نیازمند است.